Hij was 13 toen alles een beetje begon vast te lopen. School ging niet lekker en eigenlijk had hij er ook steeds minder zin in. Hij kwam nog maar weinig opdagen en zat het liefst gewoon thuis achter zijn computer te gamen. De locatiemanager van de opvang voor Oekraïners maakte zich zorgen, net als zijn mentor op school.
Tijd om eens langs te gaan voor een gesprek. Ik vroeg hem waarom hij niet meer naar school ging.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik voel me daar gewoon niet op mijn plek,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik snap de taal nog niet goed en heb weinig aansluiting. En de vakken zijn zo makkelijk vergeleken met wat ik in Oekraïne had. Ik blijf liever thuis.’
Ik legde hem uit wat de Leerplichtwet inhoudt. Wat de gevolgen zijn als hij te vaak wegblijft en dat thuisblijven geen goede oplossing is. Samen zochten we naar een manier waarin hij wel weer naar school zou willen gaan. Hij gaf aan: ‘Ik zou eigenlijk liever naar een andere school gaan, eentje waar ik wel mensen ken. Die school is ook makkelijker met de bus te bereiken.’
Hiermee gingen we verder. Hij kreeg de mogelijkheid om een paar weken op die andere school mee te draaien. Gedetacheerd, een soort proefperiode. Zo kon hij voelen of het daar beter zou zijn, zonder dat hij direct overgeschreven wordt. Het leek hem een goed idee.
Ik zette alle afspraken op papier en stuurde die naar hem, zijn ouders en de school. Hopelijk helpt dit hem verder. Uiteraard hou ik het in de gaten.