Als je in het speciaal onderwijs vastloopt, is maatwerk nodig. Schrijnende en moeizame zoektochten zijn dat soms. Neem dit meisje van 7 jaar. Ze zit al bijna een jaar thuis. Niet omdat ze niet naar school wil, maar omdat het niet gaat.
Ze begon haar schoolcarrière op het speciaal onderwijs, cluster 3. Een kleine klas en gespecialiseerde leerkracht, maar ze had meer aandacht nodig. Een tijdlang kwam er daarom vanuit de zorg een extra begeleider mee in de klas.
Ook dat was helaas niet genoeg. Ze kon niet goed leren in de klas en haar agressieve buien waren voor de andere leerlingen te onveilig. Ze kwam thuis te zitten.
Oplossing was ver te zoeken
Het wijkteam pakte de handschoen op en zocht naar oplossingen, allereerst voor goede gedragsbehandeling. Ze hebben veel oplossingen geprobeerd, maar kwamen er niet uit. Soms was er geen plek voor haar bij een school of zorgaanbieder, andere keren was het te ver weg. Een jong meisje dat elke dag vroeg het busje instapt richting een andere provincie, dat zagen haar ouders ook niet zitten.
Mijn rol als leerplichtambtenaar is om mee te blijven denken en een vinger aan de pols te houden. Want ook dit meisje heeft recht op een vorm van onderwijs die bij haar past. Daarnaast was ik richting de ouders ook een stok achter de deur om zorg thuis te accepteren. Want dat ging niet vanzelf.
Het RET dacht mee
Op een gegeven moment heb ik deze vastgelopen casus ingebracht in het Regionaal Expert Team. Zij denken out of de box mee en geven zwaarwegend advies. Omdat er veel disciplines in het RET zitten, kennen zij de zorgkaart heel goed. Hun advies was om als tussenstap naar een specifieke dagbesteding waar de nadruk op zorg ligt, maar ook wat onderwijs gestart wordt. Daar gaat ze binnenkort beginnen.
Ik heb haar niet volledig vrijgesteld van onderwijs, dan zou ik haar volledig loslaten. Dat voelt bij een leerbaar meisje als opgeven, ik vind dat we eerst alles moeten proberen.
Ervaring van een van onze leerplichtambtenaren